Zwierzęta

Bagienna dolina Narwi w granicach Narwiańskiego Parku Narodowego jest  obecnie jednym z nielicznych obszarów zalewowych dolin rzecznych Europy. Ze względu na specyficzną rzeźbę terenu jest typowym szlakiem migracyjnym ssaków kopytnych. Jednak jej  największym bogactwem są ptaki, przede wszystkim gatunki wodno-błotne. Rozległe obszary trzcinowisk, turzycowisk i zarośli są idealnym miejscem ich żerowania i gniazdowania. Wiosenne rozlewiska zachęcają również do odpoczynku podczas przelotów.

Ryby

Narew zamieszkują gatunki typowe dla rzeki nizinnej. Urozmaicona sieć rzeczna – strefa nurtu, starorzecza przypływowe okresowe rozlewiska i oczka wodne stwarzają dogodne warunki do życia zarówno ryb drapieżnych, jak i planktonożernych. Spośród drapieżników występuje m.in. szczupak), sum, okoń,) boleń i  miętus. Ponadto w wodach Narwi spotyka się m.in. następujące gatunki płoć, lin, leszcz. Do gatunków objętych ochroną należą: różanka, koza, śliz piskorz i minóg ukraiński (bezżuchwowiec).

Płazy i gady

Tereny podmokłe, które występują na obszarze Narwiańskiego Parku Narodowego sprzyjają obecności płazów, których występuje tu 13 gatunków, zarówno płazy ogoniaste, jak i bezogonowe.. Najliczniej reprezentowane są żaby brunatne, które stanowią ponad 60% ogółu obserwowanych płazów, wśród których dominuje żaba trawna. Poza tym występują żaba moczarowa, żaby zielone: śmieszka, jeziorowa i wodna; ropuchy: szara, zielona i paskówka oraz kumak nizinny, grzebiuszka ziemna i rzekotka drzewna. Przedstawiciele płazów ogoniastych to traszka zwyczajna i grzebieniasta.
W Narwiańskim Parku Narodowym występują tylko 3 gatunki gadów, do których należy jaszczurka  żyworodna, jaszczurka zwinka  i zaskroniec zwyczajny.

Ptaki

Dolina Narwi jest obszarem, który charakteryzuje się występowaniem corocznych wiosennych zalewów, rozbudowaną siecią koryt rzecznych, a także niedostępnością terenu. Są to czynniki, które wpływają na słabą penetrację terenu przez człowieka. Szuwary trzcinowe i turzycowe oraz zarośla stanowią bezpieczne miejsca ich  gniazdowania i żerowania.
Na terenie NPN stwierdzono stałe lub okresowe występowanie 203 gatunków ptaków, z których 155 to gatunki lęgowe oraz prawdopodobnie lęgowe, pozostałe spotykane są podczas przelotów. Znajduje 19 gatunków ptaków wodno-błotnych, które są uznawane za zagrożone w skali Unii Europejskiej (wymienione w I Załączniku Dyrektywy Ptasiej) należą do nich m.in. bąk, błotniak łąkowy, rybitwa białowąsa, kropiatka, zielonka, batalion, dubelt. 12 gatunków zostało wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt jako gatunki zagrożone w skali kraju, a 1 gatunek – wodniczka (Acrocephalus paludicola) uznano za kwalifikujący obszar Parku jako ostoje ptaków o randze europejskiej, zgodnie z kryteriami BirdLife International.
Dolina Narwi do doskonałe miejsce odpoczynku i żerowania ptaków podczas wiosennych przelotów, możemy wówczas obserwować nawet kilkutysięczne stada gęsi, kaczek i łabędzi.
Symbolem Narwiańskiego Parku Narodowego jest błotniak stawowy, najliczniejszy spośród trzech gatunków błotników spotykanych w dolinie. Charakteryzuje go dymorfizm płciowy: samica ma brunatne upierzenie z jasną głową; samiec brązowy z szarym ogonem i szaro- czarnymi skrzydłami.  Zakłada gniazda w gęstych trzcinach. Para dorosłych ptaków oblatuje stale swoje terytorium z charakterystycznym dla błotników uniesieniem skrzydeł w kształcie litery V.

Ssaki

Bagienna dolina Narwi w granicach Narwiańskiego Parku Narodowego jest  obecnie jednym z nielicznych obszarów zalewowych dolin rzecznych Europy. Na terenie Parku stwierdzono występowanie 34 gatunków ssaków należących do następujących grup: ssaki kopytne, drapieżne, gryzonie, owadożerne, zajęczaki i nietoperze.
Do gatunków objętych ścisłą ochroną prawną należą: kret, ryjówka aksamitna, ryjówka malutka, rzęsorek rzeczek, zębiełek białawy , wiewiórka, gronostaj i łasica .  Bóbr oraz wydra są objęte ochroną częściową.
Z jednej strony wąski i rozciągnięty wzdłuż koryta Narwi obszar stanowi niewielką przestrzeń i nie może służyć w całości jako rewir dużych ssaków. Ale ze względu na specyficzną rzeźbę terenu z układem charakterystycznych środowisk podmokłych jest typowym szlakiem migracyjnym dla niektórych kopytnych – łoś, dzik i występujący tu sporadycznie jeleń.

Bezkręgowce

Najbogatszy, ale też najsłabiej poznany jest świat bezkręgowców zarówno wodnych, jak i lądowych. Spośród tych ostatnich najlepiej poznane to pająki oraz owady -  ważki i motyle dzienne.  W Narwiańskim Parku Narodowym występuje 150 gatunków pająków, z których 21 to gatunki rzadkie, znane tylko z pojedynczych stanowisk w Polsce. Środowiska związane z woda zasiedlają gatunki, które potrafią poruszać się po powierzchni wody i pływać – są to np. topik, bagnik nadwodny. Strefę szuwarów zamieszkują gatunki związane z brzegami zbiorników np. krzyżak nadwodny, tygrzyk paskowany.

Najliczniejszą grupą zwierząt są owady - grupa zwierząt, zamieszkująca środowisko lądowe, która wtórnie przystosowała się również do środowiska wodnego. Są to pierwsze zwierzęta, które posiadły umiejętność aktywnego lotu.

W Narwiańskim Parku Narodowym spotyka się przedstawicieli następujących rzędów:

• Chrząszcze (Coleoptera) - pierwsza para skrzydeł twarda i sztywna, podczas spoczynku szczelnie przykrywa ciało, druga para przezroczysta, błoniasta w spoczynku ukryta pod pokrywami.
• Błonkoskrzydłe (Hymenoptera) - dzielą się na dwa podrzędy: rośliniarki -   mają silnie użyłkowane skrzydła i stylikówki (np. pszczoły, osy, mrówki) użyłkowanie nie jest tak gęste. Larwy rośliniarek wyglądają jak gąsienice, larwy stylikówek to beznogie, robakowate - czerwie.
• Muchówki (Diptera) – charakteryzuje je jedna para błoniastych skrzydeł., druga uwsteczniła się do tzw. przezmianek podczas lotu pełniących funkcję narządów równowagi.
• Jętki (Ephemeroptera) - larwa podobna do osobnika dorosłego żyje w wodach słodkich. Jest drapieżnikiem lub odżywia się pokarmem roślinnym, zeskrobując go z powierzchni kamieni czy drewna. Okres życia larw może trwać nawet do kilku lat, postacie dorosłe żyją bardzo krótko, czasem jeden dzień.
• Pluskwiaki (Hemiptera) – dwa podrzędy: Pluskwiaki różnoskrzydłe - przednie skrzydła przekształcone w tzw. półpokrywy, tylne skrzydła są błoniaste (drapieżniki lub pasożyty). Pluskwiaki równoskrzydłe - dwie pary błoniastych skrzydeł (żywią się sokiem roślin).
• Prostoskrzydłe (Orthoptera) – Przednie skrzydła węższe od tylnych, przekształcone w sztywne, skórzaste lub pergaminowate pokrywy (skrzydła pokrywowe). Tylne szersze, błoniaste, składają się wachlarzowato, w czasie spoczynku są ukryte pod skrzydłami pokrywowymi. Przednie skrzydła mogą być zredukowane. Znane są też formy bezskrzydłe.
• Chruściki (Trichoptera) - Skrzydła są składane wzdłuż ciała – pokryte są włoskami oraz czasem łuseczkami. Larwy budują norki i przenośne domki. Używają do tego części roślin wodnych, ziarenek piasku, kamyków lub muszli, spajanych jedwabną przędzą. Osobniki dorosłe w ogólne nie pobierają pokarmu.
• Ważki (Odonata) - owady ściśle związane ze środowiskiem wodnym. Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe są drapieżnikami. Zygoptera - ważki równoskrzydłe, charakteryzujące się podobna wielkością skrzydeł oraz smukłą i delikatną budowa ciała. Na końcu odwłoka mają trzy listkowate skrzelotchawki które umożliwiają im oddychanie pod wodę i Anisoptera – ważki różnoskrzydłe, owady o masywnym ciele, dużej głowie i szerszych skrzydłach tylnych. Występują u nich skrzela rektalne, brak listkowatych wyrostków. W NPN występuje kilka cennych gatunków np. żagnica zielona (Aeshna viridis)
• Widelnice (Plecoptera) – Dwie pary przezroczystych wydłużonych skrzydeł, z gęstym użyłkowaniem. W stadium larwalnym żyją w dobrze natlenionych wodach słodkich o szybkim nurcie i związane są z siedliskami dennym.
• Motyle (Lepidoptera) - Dzieli się na dwie grupy – motyle dzienne i ćmy. Skrzydła pokryte są drobnymi łuskami, których powierzchnia łusek jest nierówna, zazwyczaj bruzdkowana albo żeberkowana Pożywieniem gąsienic większości gatunków są miękkie części roślin, choć są i takie, które żyją w drewnie odżywiają się woskiem plastrów miodu.  Spotyka się tu 60 gatunków motyli dziennych. Większość z nich to gatunki pospolite, występują jednak też bardzo rzadkie to których należą czerwończyk nieparek (Lycaena dispar) i strzępotek edypus (Coenonympha oedippus), gatunki wymienione w II załączniku Dyrektywy Siedliskowej.
• Wielkoskrzydłe (Megaloptera) - Dwie pary skrzydeł z licznymi żyłkami. Larwy prowadzą wodny tryb życia, są drapieżne, żywią się larwami owadów wodnych Występują na dnie mulistym.
• Sieciarki (Neuroptera) – Osobniki dorosłe mają dwie pary błoniastych, przezroczystych skrzydeł o bardzo gęstym użyłkowaniu. Larwy i osobniki dorosłe są drapieżne.
• Wojsiłki (Mecoptera) – Skrzydła błoniaste, gęsto użyłkowane, z wyraźnymi pterostygmami. Larwy typu gąsienicowatego, żyją w wilgotnej glebie.